تهران شلوغ شده است. خبرها گواه ازکشته شدن ۲۰۰ نفر در دو روز است. اینترنت کاملا قطع است. توییتر به ناگهان پر شده‌است از ابراز دلواپسی و خشم از این بی‌خبری.
درحالی که پشت میز سر کار هرروز‌ه‌ام نشسته‌ام و اضطراب ددلاین مقاله‌هایم در ته دلم قل قل می‌کند، با دیگران پچ پچ می‌کنم از جریانات اخیر، مدام تایم‌لاین را بالا و پایین می‌کنم و سعی می‌کنم با تلفن با افراد آشنا تماس بگیرم. احساس می‌کنم ددلاین و کار جاریم به من تعلق ندارند و من جای دیگری تعریف می‌شوم.
به نظرم ما ادم‌های خارج نشین، قشری از ما، نه آنها که همیشه دنبال‌کننده‌اند، جایی آن زیرها دنبال بهانه می‌گردیم، دنبال سرگرمی. نگرانی» سرگرمی بزرگی است که ما را به هم وصل می‌کند و آنوقت زندگیمان از این احساس تعلق و هویت معنادار میشود!
درباره این سایت